هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
بیا باران شو و جاری شو و بردار سدها را
به پیکارِ «نخواهد شد» بیاور «میشود»ها را
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
نمی ز دیده نمیجوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفهها لنگ است
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد