بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
سوختی آتش گرفت از سوز آهت عالمی
آه بین خانۀ خود هم نداری محرمی
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
دلش میخواست تا قرآن بخواند
دلش میخواست تا دنیا بداند
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
به میدان میبرم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کمکم خنجر خود را
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند