گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
كوی امید و كعبۀ احرار، كربلاست
معراج عشق و مطلع انوار، كربلاست
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
ای سفیر صبح! نور از لامکان آوردهای
بر حصار شب دمی آتشفشان آوردهای
از خیمه برون آمد و شد سوی سپاه
با قامت سرو و با رخی همچون ماه
این كیست از خورشید، مولا، ماهروتر
بیتابتر، عاشقتر، عبدالله روتر
الشام...الشام...الشام... غربتشمار شهیدان
اندوه... اندوه... اندوه... ای شام تار شهیدان
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش