بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
علی بود و همراز او فاطمه
و گلهای روییده در باغشان
چشمان تو دروازۀ راز سحر است
پیشانیات آه، جانماز سحر است