میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
در بند اسارت تو میآید آب
دارد به عمارت تو میآید آب
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
قد قامت تو کلام عاشورا بود
آمیخته با قیام عاشورا بود
هرگز نگذاشت تا ابد شب باشد
او ماند که در کنار زینب باشد
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من