زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
شبی که صبح شهادت در انتظار تو بود
جهان، مسخّر روح بزرگوار تو بود
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست