دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی