در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
حسی درون توست که دلگیر و مبهم است
اینجا سکوت و ناله و فریاد درهم است
به یاری تو به میدان کارزار نیاید
جماعتی که به رزق حلال، بار نیاید
با پای سر به سِیْر سماوات میرویم
احرام بستهایم و به میقات میرویم
دل میبرد از گنبد خضرا شالش
آذین شده کربلا به استقبالش
چنان اسفند میسوزد به صحرا ریگها فردا
چه خواهد شد مگر در سرزمین کربلا فردا