چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
از کشتهاش هم بترسید، این مرد پایان ندارد
مُلکی که او دارد امروز، حتی سلیمان ندارد
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را