تو را کشتند آنها که کلامت را نفهمیدند
خودت سیرابشان کردی مرامت را نفهمیدند
بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
ندیدم چون محبتهای مادر
فدای شأن بیهمتای مادر
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
اینک زمان، زمان غزلخوانی من است
بیتیست این دو خط که به پیشانی من است