ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خونآلوده
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند