خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی