او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
دین را حرمیست در خراسان
دشوار تو را به محشر آسان
پیش چشمم تو را سر بریدند
دستهایم ولی بیرمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟