با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
پروندۀ جرم مستند را چه کنم؟
شرمندگی الی الابد را چه کنم؟
در شور و شر حجاز تنهاست علی
در نیمهشبِ نماز تنهاست علی
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
آن جانِ جهانِ جود برمیگردد
ـ بر اجدادش درود ـ برمیگردد
فرق مادر شهید
با تمام مادران دیگر زمین
با گوشۀ شالت پر پروانهها را جمع کردی
گرد و غبار کاشی صحن و سرا را جمع کردی
زمین تشنه و تنپوش تیره... تنها تو
هزار قافله در اوج بیکسیها تو
من آمدم کلماتت به من زبان بدهند
زبان سادۀ رفتن به آسمان بدهند
چنان گنجشک میسایم سرم را روی ایوانت
که تا یکلحظه بالم حس کند گرمای دستانت
باید به دنبال صدایی در خودم باشم
در جستجوی کربلایی در خودم باشم
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
ناگاه آمدی و صدایی شنیده شد
در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
ای چشمهایت جاری از آیات فروردین
سرشارتر از شاخههای روشنِ «والتّین»
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست