آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچهای نشست که سر منزل تو بود
تو قلّهنشین بام خوبیهایی
تنها نه نشان که نام خوبیهایی
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلومتر از امام عاشورا بود
فریاد اگرچه در تو پنهان بودهست
خورشید تکلّمت فروزان بودهست
خزان نبیند بهار عمری که چون تو سروی به خانه دارد
غمین نگردد دلی که آن دل طراوتی جاودانه دارد
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود