تا با حرم سبز تو خو میگیرم
در محضر چشمت آبرو میگیرم
من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود