او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
ای پاسخ بیچون و چرای همۀ ما
اکنون تویی و مسألههای همۀ ما
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا میکرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا میکرد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
نشسته سایهای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش