با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
غم از دیار غمزده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
کشتی باورمان نوح ندارد بیتو
زندگی نیز دگر روح ندارد بیتو
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
یک روز به هیأت سحر میآید
با سوز دل و دیدهٔ تر میآید
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بیامام شد