او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
داشت میرفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد