او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
زهی آن عبد خدایی که خداییست جلالش
صلوات از طرف خالق سرمد به جمالش
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟