تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
ایرانم! ای از خونِ یاران، لالهزاران!
ای لالهزارِ بی خزان از خونِ یاران!
آیا چه دیدی آن شب، در قتلگاه یاران؟
چشم درشت خونین، ای ماه سوگواران!...