ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
اول دفتر به نام خالق اکبر
آنکه سِزَد نام او در اولِ دفتر
گفت: در میزنند مهمان است
گفت: آیا صدای سلمان است؟
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
با حضورت ستارهها گفتند
نور در خانهٔ امام رضاست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
همین که دست قلم در دوات میلرزد
به یاد مهر تو چشم فرات میلرزد
شب آخر هنوز یادم هست
خیمه زد عطر سیب در سنگر
یازده بار جهان گوشهٔ زندان کم نیست
کنج زندان بلا گریهٔ باران کم نیست
کاش من هم به لطف مذهب نور
تا مقام حضور میرفتم
بستهست همه پنجرهها رو به نگاهم
چندیست که گمگشتۀ در نیمۀ راهم
دارد دل و دین میبرد از شهر شمیمی
افتاده نخ چادر او دست نسیمی