بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
جنّت نشانی از حرم توست یا حسن
فردوس سائل کرم توست یا حسن
کوه عصیان به سر دوش کشیدم افسوس
لذت ترک گنه را نچشیدم افسوس
ای شیرخدا و اسد احمد مختار
در بدر و احد لشکر حق را سر و سردار
از غربتت اگرچه سخنهاست یا علی
دنیا دگر بدون تو تنهاست یا علی