در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید