ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دلسوختۀ آتش آهش باشیم
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خونآلوده
امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرندههای دیگر برگشت
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست