گل کرده در ردیف غزلهای ما حسین
شوری غریب داده به این بیتها حسین
ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دلسپرده را قطع کنید
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
دل گفت مرا علم لَدُنّی هوس است
تعلیمم کن اگر تو را دسترس است
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان میداد
و یا به آن در و دیوارها دهان میداد