باز غم راه نفس بر قلب پیغمبر گرفت
باز از دریای ایمان، آسمان گوهر گرفت
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراطالمستقیم
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
جبریل گل تبسّم آورد از عرش
راهی غدیر شد خُم آورد از عرش
پیغمبر و زهرا و حیدر یک وجودند
روز ازل تصویر یک آیینه بودند
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
ای دانش و کمال و فضیلت سه بندهات
دشمن گشادهرو، ز گلستان خندهات
دل در صدف مهر علی، دل باشد
جانها به ولایش متمایل باشد
بر عفو بیحسابت این نکتهام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
تنها نه خلیل را مدد کرد بسی
شد همنفس مسیح در هر نفسی
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
برخاست، که عزم و استواری این است
بنشست، که صبر و بردباری این است
علی که بی گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنی دوام نداشت