سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمیفهمند عاقلها
آهسته میآید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیهام... بال و پرم آنجاست
جاریست در زلالی این دشت آسمان
با این حساب سهم زمین «هشت آسمان»
دلم میخواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
پرپر شدید، باغ در این غم عزا گرفت
پرپر شدید و باز دل غنچهها گرفت
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگهای این دنیا روان هستید
ای آفتابی که زمین شد مدفن تو
هفت آسمان راه است تا فهمیدن تو