ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
نام تو را نوشتم و پشت جهان شکست
آهسته از غم تو زمین و زمان شکست
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
این صورت سپید، به سرخی اگر رسید
کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
خم شدم زیرِخط عشق سرم را بوسید
دمِ پرواز پدر بال و پرم را بوسید
عطر تن پیمبر از این خانه میرود
بال ملک معطر از این خانه میرود
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
این چه خروشیست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
پرنده کوچ نکردهست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
وقتی که با عشق و عطش یاد خدا کردی
احرام حج بستی و عزم کربلا کردی
«هل من مبارز»... نعره دنیا را تکان میداد
در خندقی خود کنده، شهر از ترس جان میداد
فخر من نزد عرب این بود دختر داشتم
آیت من بود و در گهواره کوثر داشتم