او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود