ما بیتو تا دنیاست دنیایی نداریم
چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم
یا علی گفتم همه درها به رویم باز شد
یا علی گفتم، چه شیرین شعر من آغاز شد
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
کویر خشک حجاز است و سرزمین مناست
مقام اشک و مناجات و سوز و شور و دعاست
بیمرگ سواران شب حادثههایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
کوه آهسته گام برمیداشت
پیکر آفتاب بر دوشش
بیزارم از آن حنجره کو زارت خواند
چون لاله عزیز بودی و خوارت خواند
یا علی! این کیست میآید شتابان سوی تو؟
با قدی رعنا و بازویی چنان بازوی تو؟
جاده ماندهست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
دستهایت را که در دستش گرفت آرام شد
تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد
پیش از تو آب معنی دریا شدن نداشت
شب مانده بود و جرأت فردا شدن نداشت