ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
یا علی گفتم همه درها به رویم باز شد
یا علی گفتم، چه شیرین شعر من آغاز شد
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
یا علی! این کیست میآید شتابان سوی تو؟
با قدی رعنا و بازویی چنان بازوی تو؟
دستهایت را که در دستش گرفت آرام شد
تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد