پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل
تیغ آن چنان زدند که لرزید جبرئیل
جمعه برای غربت من روز دیگریست
با من عجیب دغدغۀ گریهآوریست
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
سر زد ز شرق معركه، آن تیغ گرمْسیر
عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
چه جانماز پی اعتكاف بر دارد
چه ذوالفقار به عزم مصاف بر دارد