همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
یادم آمد شب بیچتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
منِ شکسته منِ بیقرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو میآید
نفسهایم گواهی میدهد بوی تو میآید
تا داشتهام فقط تو را داشتهام
با نام تو قد و قامت افراشتهام
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند
همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند
ناگهان قلب حرم وا شد و یک مرد جوان
مثل تیری که رها میشود از دست کمان
با خودم فکر میکنم اصلاً چرا باید
رباب، با آب، همقافیه باشد؟
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر