میگوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینهای دیگر
ای رسول خدای را همدم!
در حریم رسالتش مَحرم
ميان غربت دستان مکه سر بر کرد
مُحمّد عربى، مکه را منوّر کرد
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
ای بانویی که زنده شد عصمت به نام تو
پیک خداست حامل عرض سلام تو
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی