عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
برخاستم از خواب اما باورم نیست
همسنگرم! همسنگرم! همسنگرم! نیست
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
خبر این بود که یک سرو رشید آوردند
استخوانهای تو را در شب عید آوردند
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده