با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده