رسیدی و پر و بال فرشتهها وا شد
شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
آن روز، گدازۀ دلم را دیدم
خاکستر تازۀ دلم را دیدم
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
میرسم خسته میرسم غمگین
گرد غربت نشسته بر دوشم
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم