میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
در وصف تو کس، روشن و خوانا ننوشتهست
ای هر که نویسد ز تو، گویا ننوشتهست!
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی