خدا این بار میخواهد سپاهش خار و خس باشد
برای خواری دشمن همین بایست بس باشد
باز جنگی نابرابر در برابر داشتند
دست امّا از سر چادر مگر برداشتند؟
باز در سوگ عزیزی اشکها همرنگ خون شد
وسعت محراب چون باغ شقایق لالهگون شد
تو همچون غنچههای چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی