گسترده شد در این ولایت خوان هفتم
روزی ایران میرسد از مشهد و قم
بختت بلند باد و بلندا ببینمت!
ایرانِ من مباد که تنها ببینمت!
چه حرفهای زلالی که رودهای روانند
چه نورها، چه سخنها که با تو در جریانند
قسم خوردهای! اهل ایثار باش
قسم خوردهای! پای این کار باش
دارد از جایی بشارتهای پنهان میدهد
بیشتر نهج البلاغه بوی قرآن میدهد
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
دوری تو را بهانه کردن خوب است
شکوه ز غم زمانه کردن خوب است
اینان که به شوق تو بهراه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
امام رو به رهایی عمامه روی زمین
قیامتی شد ـ بعد از اقامه ـ روی زمین