آسمان خشک و خسیس، ابرها بیضربان
ناودانها خاموش، جویها بیجریان
وقتی که زمین هنوز از خون دریاست
در غزه، یمن، هرات... آتش برپاست
وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
چه سِرّیست؟ چه رازیست؟
چه راز و چه نیازیست؟
ماه، ماه روزه است
روز، روز ضربت است
همسایه! غم دوباره شده میهمانتان؟
پوشیدهاند رخت عزا دخترانتان
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
جابر! این خاکی که عطرش، از تو زائر ساخته
آسمانها را در این ایوان، مجاور ساخته
او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
میرسد از طرف کربوبلایی دیگر
مخواه راه برای تو انتخاب کنند
که با فریبِ دلت، عقل را مجاب کنند
این عطر دلانگیز که از راه رسیده
بخشیده طراوات به دل و نور به دیده
برخیز ای برادر و عزم مصاف کن
شمشیر کین جاهلی خود، غلاف کن
توفان و باد و خورشید
بیداد کرد آن سال
بوی خداست میوزد از جانبِ یمن
از یُمنِ عشق رایحهاش میرسد به من
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
چنان گنجشک میسایم سرم را روی ایوانت
که تا یکلحظه بالم حس کند گرمای دستانت
علی بود و همراز او فاطمه
و گلهای روییده در باغشان
روز عاشوراست
کربلا غوغاست