هفتم صفر | شعر هیأت

بی تو می‌ماند فقط رنج عبادت‌هایشان
بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان

جعفر عباسی

سرانجام

غزل

فتنه چون خون دوید در شریان
در شب شوم و شرم شد انسان

محمدمهدی خانمحمدی

قصیده

سیاست داشت، اما مثل حیدر بود در میدان
که تیغ تیز میدان می‌دهد سَیّاس را برهان

سعید تاج‌محمدی

غزل

آسمان را پهن می‌کردی به هنگام نماز
تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز

علی گلی حسین‌آبادی

غزل

زخم‌هایی که به تشییع تنت آمده‌اند
همچو گلبوسه به دشت کفنت آمده‌اند

فائزه زرافشان

آشیان آسمان

غزل

ای که چون چشمت، ستاره چشم گریانی نداشت
باغ چون تو، غنچۀ سر در گریبانی نداشت

سیدهاشم وفایی

غروب منظومۀ عشق

غزل

شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه

محمدرضا وحیدزاده

پیشواز

غزل

مِهرم حسین، ماهم حسن
اشکم حسین، آهم حسن

حسین عباس‌پور

واحد

تو مولا و من، فقیر توام
یتیم آمدم، اسیر توام

جمعی از شاعران

نوحه

هر کس که غریب و بی‌نواست
با مهرت همیشه آشناست

یوسف رحیمی

زمینه

گل می‌کند لبخند تو مهمان که می‌آید
باز است آغوش تو سرگردان که می‌آید

حسین عباس‌پور

غزل

فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی

جواد محمدزمانی

چارپاره