ای بهشت آرزوهای علی
ای دو چشمت دین و دنیای علی
شام غم را پرتوِ اُمّیدِ من
كوكب من، ماه من، خورشید من!
ای نچیده گل زِ رویت آفتاب
وی ندیده شب، شبِ مویت به خواب
در دل هر ذرّه، نور مِهر تو
مِهر هم، سایه‌نشینِ چهر تو
یك نگاهت بِه ز صد خُلد بَرین
نی، كه یك ایمای تو خُلدآفرین!...
خانۀ ما گرچه از خِشت است و گِل
خشت روی خشت نَه، دل روی دل
آستانش، آسمانِ آسمان
سقف، بالاتر ز بام كهكشان
پایۀ دیوار آن، بر طاق عرش
وز پَرِ خود عرشیان آورده فرش
خاك آن را، شُسته آب سلسبیل
گَرد آن را رُفته، بال جبرئیل
ناودان‌ریزش، بِه از ماءِ مَعین
بوریایش، گیسوانِ حور عین
روشنی زین خانه دارد، نور هم
روزَنَش، بُرده سبق از طور هم
كی به سینا پای، موسی می‌گذاشت
گر سُراغِ خِشتی از این خانه داشت
«لَنْ تَرانی» بوده زین سینا جدای
رفته از این خانه، هركس تا خدای
هر تنی جان و، ز جان جانانه‌تر
هر گُهر از آن گُهر، دُردانه‌تر
دخترانت بانوان مریم‌اند
هر دو در عِزّت عَلم در عالم‌اند
تا تو هستی قبلۀ كاشانه‌ام
كعبه می‌گردد به گِرد خانه‌ام...
رو بدین سو دارد از هر سو، بهشت
تا بگیرد از تو رنگ و بو بهشت
خانۀ ما گُلبنِ صدق و صفاست
فاش گویم خانۀ عشق خداست
نورها از پرتو روبند توست
آفتاب خانه‌ام لبخند توست...
ای تبسّم، آرزومند لَبَت
ای سحر، مست از مناجات شَبَت
گو بگردانند روی از من همه
دوست تا زهراست، گو دشمن همه!
گو به آن، كز تیغ من در واهمه‌ست
ذوالفقارم جوهرش از فاطمه‌ست