شعر هیأت شعر عاشورایی نثر ادبی اشعار مذهبی

عاشقان صادق

پیوستگان عشق تو از خود بریده‌اند
الفت گرفته با تو و از خود رمیده‌اند

پیغمبران نی‌اند، ولیکن چو جبرئیل
بی‌واسطه کلام تو از تو شنیده‌اند...

چون سایه بر زمین و از آن سوی آسمان
مانند آفتاب علَم برکشیده‌اند...

سرّی که کس نگفت، از ایشان شنیده‌ایم
آن‌جا که کس نمی‌رسد، ایشان رسیده‌اند

محتاج نه به خلق و خلایق فقیرشان
نی آفریدگار و نه نیز آفریده‌اند...

آن عاشقان صادق کانفاس گرم خویش
چون صبح هر سحر به جهان در دمیده‌اند...