روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است