داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
طنین «آیۀ تطهیر» در صدایش بود
مدینه تشنۀ تکرار ربّنایش بود
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
گرچه تا غارت این باغ نماندهست بسی
بوی گل میرسد از خیمۀ خاموش کسی
تو را در کجا، در کجا دیده بودم؟
تو را شاید آن دورها دیده بودم...