گمان مبر که پریشان، گمان مبر که کمیم
برای کشتنتان همصدا و همقسمیم
بهارا! حال زارم را بگویم؟
دل بی برگ و بارم را بگویم؟
هرچند که رفتن تو غم داشت، عزیز!
در سینۀ تو عشق، حرم داشت عزیز
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
غصه آوردهام، غم آوردم
باز شرمندهام کم آوردم
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکندهاش
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
ما را نترسانید از طوفان
ما گردباد آسمان گردیم
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی