من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
دیر شد دیر و شب رسید به سر
یارب! امشب نکوفت حلقه به در
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بیخبر ماندم
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز
نهضتت مایهٔ الهام جهان است هنوز
هرچند در شهر خودت تنهایی ای قدس
اما امید مردم دنیایی ای قدس
روشن از روی تو آفاق جهان میبينم
عالم از جاذبهات در هيجان میبينم
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی