روز تشییع پیکر پاکش
همه جا غرق در تلاطم بود
تو آمدی و بهشت برین مکه شدی
امان آمنه بودی امین مکه شدی
ای شکوه کهکشانها پیشِ چشمانت حقیر
روح خنجر خوردهام را از شب مطلق بگیر
تو آن عاشقترین مردی که در تاریخ میگویند
تو آن انسانِ نایابی که با فانوس میجویند
باید صلواتها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوبارهام!
پر کشیدهام، چه خوب!
میپرم به اینطرف، به آن طرف
دشت
گامهای جابر و عطیّه را
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
چه شد که یاس من آشفته است و تاب ندارد؟
سؤال بحث برانگیز من جواب ندارد
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور میکنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانههای راه
کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزهزاران نگرفت
پل، بهانهای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
شوریده سری که شرح ایمان میکرد
هفتاد و دو فصلِ سرخ عنوان میکرد
عالم همه خاک کربلا بایدمان
پیوسته به لب، خدا خدا! بایدمان